Grafisch Vormgever

Coaching met paarden. Ik had eigenlijk niet echt een idee wat ik me daarbij moest voorstellen. Tuurlijk, ik hoorde positieve verhalen van andere mensen over hoe Jan en zijn paarden hen hebben geholpen, maar echt snappen deed ik het niet. ‘Hoe dan!?’, dacht ik steeds, ‘hoe kan een paard je nou iets vertellen?!’.

Uit pure nieuwsgierigheid maakte ik een afspraak met Jan voor een coachingsessie. Een coachingsvraag had ik niet. Dacht ik. Ik wilde gewoon graag de paarden ontmoeten en zelf eens meemaken hoe Jan te werk gaat.

Voorafgaand aan de eerste ontmoeting met de paarden vroeg Jan me van alles. Ook of ik ervaring met paarden had. ‘Nee, helemaal geen’, zei ik,’ik vind het mooie dieren, ze staan leuk in een weiland, maar dichterbij als het hek ben ik nooit geweest. Maar ik ben er niet bang voor’. ‘Dat is mooi’, zei Jan, en hij stuurde me het weiland in, op zoek naar mijn favorite paard.  En daar ging ik dan, tussen een stuk of acht hele grote zwarte paarden, met de wind om m’n oren en m’n laarzen in de blubber, en ik vond het fantastisch! Tussen die paarden ervaarde ik vrijwel meteen een hele aangename rust. Zonder iets te doen had ik daar nog uren kunnen blijven. Dat was al een ervaring op zich!

In een volgend gesprek met Jan kwam naar voren dat ik mijn leven best vaak als erg druk ervaar en dat ik daar niet altijd zo blij mee ben. ‘Dus eigenlijk’, zei Jan, ‘heb je moeite met grenzen aangeven’. ‘Dat zou wel eens waar kunnen zijn’, zei ik. ‘Dan gaan we daarmee aan de slag!’, zei Jan. Dus, was er tóch een coachingsvraag!

Jan gaf me de opdracht om een plek uit te kiezen in het weiland en die te markeren, te omcirkelen, met een touw. Die cirkel was mijn plek, mijn ruimte, en er mocht géén paard in komen! Nou, het half uur daarna was ik aan één stuk bezig met alle paarden uit mijn cirkel te houden, ik werd er doodmoe van. Totdat het kwartje viel. Ineens begreep ik wat er gebeurde, wat de paarden mij lieten zien. Iedere keer als ik een paard uit mijn cirkel geduwd had zocht ik ook weer toenadering. Ik zei nee, en dan toch weer een soort van ja. Ik was niet duidelijk, gaf verwarrende signalen. Nogal logisch dat dat touw zo geen enkele zin had. En precies dat doe ik in mijn werkleven ook regelmatig. Ik geef niet duidelijk mijn grens aan.

En tegelijkertijd werd mij nog iets duidelijk. Want waarom vind ik dat duidelijk zijn moeilijk? Waarom duw ik eerst het paard weg en geef ik het daarna weer een aai over zijn neus? Omdat ik dat uit mijn cirkel duwen niet zo aardig vond van mezelf. Huh? Ik koppel dus blijkbaar het duidelijk zijn, het grenzen aangeven, aan niet aardig zijn. Wat een ontdekking! Want ik weet met m’n verstand dat dat toch echt twee verschillende dingen zijn.

Pas toen ik dat snapte kon ik duidelijk zijn naar de paarden. Door mijn inzicht hierin veranderde mijn houding en stapte geen paard meer over het touw mijn cirkel in. Nu deze inzichten nog toepassen in mijn leven!

Dank je wel Jan! Zonder dat ik wist dat ik het nodig had hebben jij en je paarden mij op een hele rustige en aangename manier een hoop duidelijk gemaakt. Jullie hebben mij inzichten gegeven waar ik mee vooruit kan. Daar ben ik heel blij mee 🙂

Ik zal jou en je paarden dan ook heel graag overal en bij iedereen van harte aanbevelen!